Daar praten we niet graag over. We houden onze zorgen liever binnenshuis. Ik hoor het steeds vaker om me heen, en ik maak me zelf ook zorgen. Dat we steeds meer moeten nadenken over waar we ons geld aan uitgeven. De kosten voor ons dagelijkse leven zijn sinds de c* shit in maart 2020 onevenredig hard gestegen. Simpele dagelijkse uitgaven zijn ongekend hoog geworden. Nauwelijks rente op je spaargeld, maar torenhoge rentes als je geld nodig hebt. Fijn dat je een eigen huis hebt, met gigantische overwaarde, maar daar reageert de pinautomaat niet op. Dat we – sinds de prijzen in de supermarkten door inflatie, krimpflatie of graaiflatie gestegen zijn – en daardoor elke keer minder geld overhouden in onze portemonnee. Ik maak me zorgen. Ik kom nog uit het gulden tijdperk. Maar daar kan en wil ik al helemaal niet meer aan denken. Want dan is alles helemaal absurd. Maar we hebben het er niet over. Op een enkeling na.
Ik ben opgegroeid met het advies: je geeft alleen geld uit wat je hebt. Dus voor mij geen leningen op een auto, een fancy gadget of een zakelijke investering. Als ik het niet vanuit mijn eigen geld kan betalen, komt het er niet. Toen ik het koopcontract van mijn eerste huis tekende ben ik er weken vanaf geweest. Ik moest iets kopen waar ik een bank voor nodig had. ‘Not me!’ Autonomie blijkt toch echt één van mijn competenties dat met stip op 1 staat.
Ondanks mijn ‘veilige financiële normen en waarden’ heb ik altijd risico genomen. Met de keuzes voor werk, en ook privé. Ik richtte tijdens de financiële crisis in 2007 mijn eigen bedrijf op. Tegen de stroom in. Nooit spijt van gehad. Ik koos alleen voor een kindje. Ook niet volgens de norm. Maar nooit één seconde spijt van gehad. Toen ze 1 jaar oud was, zegde ik mijn vast contract op voor opnieuw zelfstandig ondernemerschap. Ik loop niet goed mee in de massa. Ik sla liever een andere weg in. Omdat ik me daar fijner bij voel. Eigen keuzes. Keuzes die dicht bij me staan. Waar ik 100% achter sta. Maak ik het mezelf daarmee lastig? 100% waar. Mijn keuzes worden niet altijd geaccepteerd. Of leveren niet altijd de het meeste op. Kan ik mee dealen. Meestal dan.
Zelfstandig ondernemer ben ik nog steeds. Ik heb zelfs een tweede bedrijf opgericht. En ben super trots op mijn 6-jarige zelfstandige dochter. Die ook al haar eigen pad bewandelt. Minder goed functioneert in groepen. Ik had het haar gegund om daar betere in te gedijen. Want het is niet altijd makkelijk buiten de massa. Maar van een appelboom vallen geen peren. Dus ben ik trots.
Trots op waar ik – tegen de stroom in – voor sta. En ik snap dat het niet voor iedereen is weg gelegd. Ik had het mezelf wellicht veel makkelijker gemaakt door te kiezen voor een vast dienstverband. Maar dat doe ik niet. Omdat ik geloof in wat ik te bieden heb. In het nieuwe bedrijf. Naast 100% Niki is er nu bruiskracht.
Laten we elkaar bruiskracht geven. Door te praten, door kwetsbaar te durven zijn en te geloven in ons eigen kunnen. Ik ga graag het gesprek aan!
Niki Janssen
Mei 2024